Στη ζωή και στις ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι σπάνιο να πληγωθούμε από ανθρώπους που αγαπήσαμε βαθιά. Η προδοσία, η εγκατάλειψη ή η αδιαφορία συχνά αφήνουν πίσω τους συναισθήματα θυμού, πικρίας και, ενίοτε, την επιθυμία για εκδίκηση. Όμως, μπορεί πραγματικά κάποιος που αγαπά να θέλει να εκδικηθεί;
Η αγάπη δεν αναιρεί τον πόνο
Η αγάπη δεν είναι ασπίδα απέναντι στον πόνο. Αντιθέτως, εκεί που υπάρχει αγάπη, οι πληγές είναι συχνά βαθύτερες. Όταν νιώθουμε προδομένοι από κάποιον που αγαπήσαμε, η ανάγκη για αποκατάσταση της ισορροπίας, ακόμη και μέσω εκδίκησης, είναι φυσιολογική. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν αγαπάμε πια· ίσως απλώς σημαίνει ότι δεν αντέχουμε το φορτίο του πόνου.
Εκδίκηση: Ανακούφιση ή παγίδα;
Η εκδίκηση μπορεί να φαντάζει σαν τρόπος “δικαίωσης”, όμως στην ψυχοθεραπευτική πράξη βλέπουμε συχνά πως καταλήγει να βαραίνει περισσότερο αυτόν που την επιλέγει. Η πράξη της εκδίκησης τροφοδοτεί τον κύκλο του πόνου, δεν τον διακόπτει.
Τι υπάρχει πίσω από την ανάγκη για εκδίκηση;
Η ανάγκη να πληγώσουμε τον άλλον μπορεί να υποδηλώνει πως νιώθουμε αόρατοι, μη σημαντικοί ή ανεπαρκείς. Ίσως, λοιπόν, το αληθινό ζητούμενο να μην είναι να εκδικηθούμε, αλλά να ακουστούμε, να αναγνωριστούμε, να θεραπευτούμε.
Η αγάπη με όρια, όχι με αντίποινα
Η ωριμότητα στην αγάπη περιλαμβάνει και την ικανότητα να βάζουμε όρια. Δεν σημαίνει ότι μένουμε αμέτοχοι στον πόνο ή παραβλέπουμε τη βλάβη που μας έγινε. Σημαίνει όμως ότι επιλέγουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας χωρίς να επιστρέφουμε στη βία — λεκτική, συναισθηματική ή άλλη. Αυτός που αγαπά αληθινά, δεν εκδικείται. Αντιθέτως, αναγνωρίζει το τραύμα, το διαχειρίζεται και επιλέγει τον δρόμο της αυτοπροστασίας και της εξέλιξης. Όχι για να “κερδίσει”, αλλά για να απελευθερωθεί
