Πολλοί γονείς έρχονται σήμερα με την ίδια απορία: «Γιατί το παιδί μου στα 20 συμπεριφέρεται σαν έφηβος; Δεν θα έπρεπε να έχει ωριμάσει;»

Η απάντηση δεν είναι απλή, αλλά είναι καθησυχαστική. Αυτό που συχνά αποκαλούμε «εφηβεία στα 20» δεν αποτελεί παθολογία ούτε αποτυχία ανατροφής. Είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται με τις κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές συνθήκες της εποχής μας.

Τι είναι η «εφηβεία στα 20»;

Στην ψυχολογία συναντάται συχνά ως αναδυόμενη ενηλικίωση (emerging adulthood). Πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο μεταξύ εφηβείας και πλήρους ενηλικίωσης, όπου ο νέος άνθρωπος:

• αναζητά την ταυτότητά του

• αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την ανάγκη ασφάλειας

• πειραματίζεται με σπουδές, σχέσεις, επαγγελματικές επιλογές

• βιώνει σύγχυση, άγχος ή και ματαιώσεις

Σε αντίθεση με προηγούμενες γενιές, οι 20άρηδες σήμερα καλούνται να «αποφασίσουν τη ζωή τους» μέσα σε ένα αβέβαιο και απαιτητικό περιβάλλον.

Γιατί παρατείνεται η εφηβεία;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι:

• Οικονομική ανασφάλεια και δυσκολία επαγγελματικής αποκατάστασης

• Παράταση σπουδών ή συχνές αλλαγές κατεύθυνσης

• Κοινωνικές προσδοκίες για «τέλεια» επιτυχία

• Υπερπροστατευτικά ή αγχώδη οικογενειακά περιβάλλοντα

• Φόβος αποτυχίας και ευθύνης

Η εφηβεία στα 20 δεν είναι τεμπελιά. Συχνά είναι φόβος να μην αποτύχω σε έναν κόσμο που μοιάζει αμείλικτος.

Πώς βιώνεται από τους γονείς;

Οι γονείς συχνά νιώθουν:

• θυμό ή απογοήτευση

• ανησυχία για το μέλλον του παιδιού

• ενοχές («μήπως κάναμε κάτι λάθος;»)

• σύγχυση για το πώς πρέπει να φερθούν

Κάπου ανάμεσα στο «να τον/την βοηθήσω» και στο «να τον/την αφήσω».